Van een toren afspringen...

In de meivakantie zijn wij met z'n allen wezen kamperen. Met 'met z'n allen' bedoel ik mijn vader, moeder, 2 broertjes en ik. Hartstikke leuk natuurlijk (Nee dus). Ik heb ontdekt dat ik echt een vreselijke hekel heb aan kamperen. Ik weet niet precies waarom, maar in een klein tentje slapen is niks voor mij. Met vriendinnen zou ik me er misschien nog overeen kunnen zetten, maar met twee kleine apen niet. Serieus. Anyway wij gingen in Limburg kamperen. Het was serieus een hele mooie camping, ik beveel het iedereen aan! Misschien moet ik er even bij vertellen dat ik ab-so-luut niet gewend ben om te kamperen. Wij hebben een hele mooie zeilboot: de Weackende Boey (Het eerste plaatje hieronder). Onze boot is nogal oud, dus er mankeren nogal vaak dingetjes aan. Helaas op is het op dit moment nogal een groot dingetje, dus ligt de boot nog op de kant gerepareerd te worden. Ik mis het zeilen serieus heel erg en ik hoop de dat boot af is als we er van de zomer mee weg willen.

Maarja kamperen. Back to the point. Zoals elke toerist zijn wij lekker (ook hierover waren de meningen verdeeld) naar het drielandenpunt en Maastricht geweest. Zo gingen wij ook naar Valkenburg. In Valkenburg stond een één of andere ruïne, een fluweelgrot en er waren allemaal activiteiten. Je kon van een toren af glijden/roetsjen (ik weet het woord niet echt je ziet het wel...), rodelen, een bandenbaan: oftewel precies wat mijn broertjes leuk vonden. Ik ben niet echt een daredevil, ik bedoel, ik doe soms wel dingen van 'ja weetje#yolo', maar niet heel veel. Dus toen ik eenmaal deze knoop had doorgehakt, was ik superzenuwachtig. Ik ging met mijn moeder van een 20 meter hoge toren afspringen. Tja. Dat dus. Wij klommen die toren in en bovenin stond een hele aardige man die zo te zien al honderden zenuwachtige mensen had begleid. Dus ik kon iets ontspannen. Hij vertelde ons wat hij ging doen en begon met het het 'koppelen' van alle touwen aan ons uiterst charmante harnasbroekje. Ik wilde als eerste, dus ik stapte over het randje en stond toen oog in oog met een diepte onder mij. Ik zal eerlijk zijn; het was doodeng. Ik heb hoogtevrees, dus het was voor mij extra spannend. Hij zei dat het makkelijker was om op het randje te gaan zitten en dan je handen te ontspannen, dus dat deed ik. Ik haalde diep adem, sloot mijn ogen en liet me gaan. Het was eng, geweldig en ik schreeuwde het uit. Daarna zijn we nog een keer gegaan, want het was een geweldig! Voor mij was dit een les van 'doe het nou gewoon.' Ik ben heel blij dat ik het gedaan heb. Nu ben ik van mijn hoogtevrees af en heb ik weer iets geweldigs gedaan in mijn leven.

Ik hoop dat jullie ook een keertje doen wat je normaal gesproken niet doet. Misschien is het wel vreselijk en sta je doodsangsten uit, maar je weet het wel! Ik ben in ieder geval heel blij dat ik het gedaan heb!

Liefs,

Annemarijn